به بزرگی ات سوگند اگر مرا از در خانه ات برانی جای دیگری نخواهم رفت و دست از التماس به تو بر نخواهم داشت!زیرا تو آن کمال کاملی که هرچه بخواهد میکند.تو هرکه رابخواهی عذاب میکنی و هرکه را مایل باشیمشمول لطف خویش قرار میدهی!هیچ کس شایستهء چون و چرا کردن باتو نیست و تو شایستهء خدایی هستی.خداوندا: اینجا خاستگاه فقر و ذلت انسانی است که به درگاه تو روی آورده...در جستجوی لطف توست و با نعمت هایت انس گرفته است و تو آن خدایی که لباس بخششت بر تن گنهکاران تنگ نیست و رحمتت به واسطهء رحم بر من کم نخواهد شد.اطمینان خاترم به کرامت توست.خخداوندا: آیا بر خلاف خوش بینی ای که به تو دارم با من رفتار خواهی کرد؟آیا مرا از امید و آرزوهایی که به تو دارم محروم خواهی ساخت؟خدای من! هرگز درباره ات چنین قضاوت نخواهم کرد.من مرتکب خطا شده ام و از تو امید بخشش دارم.تورا میخوانم و امید اجابت دارم.من مستحق گذشت تو نیستم اما تو سزاوار گذشت کردنی.سزاوار این همه بردباری ات نیستم...اما تو بزرگتر از آنی که مرا به خاطر نافرمانیهای بی شمرم از خود دور کنی!خدایا!من همان خواری هستم که تو عزیزش گردانیدی.همان فقیری که بی نیازش ساختی..همان بیماری که شفایش دادی و همان خطا کاری که عذرش را پذیرفتی!من نادانی هستم که تو آگاهش کردی و آن گمراهی هستم که تو هدایتش کردی!

محبوب من!

من آن کسی هستم که در تنهایی از تو شرم نکردم و در بین جمعیت مراقب رفتار و وظیفه ام نبودم.منم آن کسی که به تو جسارت می کرد.منم آن کسی که نافرمانی خدای آسمان هارا میکرد.من آنم که شتابان به سوی گناه می دویدم.من آنم که مهلتم دادی ولی به سوی تو بازنگشتم.گناهانم را از چشم دیگران دور نگه داشتی ولی باز هم شرم نکردم.مرا از خود دور ساختی...بی توجه ماندم.چنان در مجازاتم بردباری نشان دادی که گویا هرگز خطایی نداشته ام یا تو آنرا فراموش کرده ای یا از مجازات من شرم داری!

وای بر من ای معبود من!

بنده ات را ببخش.من آن لحظه که از فرمانت سرپیچی کردم...منکر خداوندی تو نبودم.فرمان تو را بی مقدار ندانستم.خدایا!وسوسهء شیطان فریبم داد و اکنون چه کسی مرا از عذاب تو نجات خواهد داد؟و اگر رشتهء مهرت را پاره کنی به رشته محبت چه کسی چنگ زنم؟

به خداییت سوگند می خورم که هرگز پرده پوشی هایت را فراموش نخواهم کرد.اگر مرا در آتش بسوزانی...محبتت از دلم بیرون نمی رود و عشق تو را با هیچ چیز معاوضه نخواهم کرد.خدایا!دلم را پس از هدایت گمراه مساز و چراغ روشن مهرت را به تاریکی سوق مده.ای شنوای درد های دردمندم...ای محبوب ترین معبود و ای سزاوار خدایی. . .

          ( قسمتی از دعای ابو حمزه ثمالی.با اندکی تصرف.از کتاب آن نیمه ایرانی ام)